(kult.)
grupa kompozytorów należących do kilku pokoleń (od XV do połowy XVIII w.), działających lub wykształconych w Rzymie; ich twórczość, niemal wyłącznie wokalna a cappella, koncentrowała się wokół muzyki liturgicznej; prekursorami sz.rz. byli C. Festa i G. Animuccia, najwybitniejszym zaś przedstawicielem - G.P. da Palestrina, który doprowadził do perfekcji kontrapunkt, wykorzystał przy tym w pełni możliwości, jakie dawały chorał gregoriański i diatonika; później styl ten, wzbogacony typową dla szkoły weneckiej polichóralnością, kontynuowali m.in. G.M. Nanino, R. Giovanelli, F. Anerio, F. Foggia, G. Pitoni, A. Caldara; reguły obowiązujące w technice kompozytorskiej sz.rz. wynikały w znacznym stopniu z liturgii i prawa kanonicznego, stąd też styl ten nazywano "surowym" (osservato); typowe gatunki to motet, msza, Requiem, psalm.
- RZYMSKA SZKOŁA, (inne)
- GREGORIAŃSKI CHORAŁ, rzymski chorał
- wszechmocny, wszechmocny Bóg; wszechmocni...