Giovanni Pierluigi da (ok. 1525-1594)
wł. kompozytor, gł. reprezentant tzw. szkoły rzymskiej; działał od wczesnych lat w Rzymie, a także w Palestrinie, gdzie 1544-51 był organistą; 1555 krótko był śpiewakiem w Kapeli Sykstyńskiej (ze względu na swój związek małżeński nie mógł zajmować tego stanowiska po edykcie papieża Pawła IV); 1555-60 kapelmistrz kościoła św. Jana na Lateranie; 1567-71 na dworze kardynała Ippolita d'Este; po odejściu stamtąd i śmierci żony do końca życia związany z kapelą bazyliki św. Piotra. Kompozycje P. są przeważnie oparte na współbrzmieniach trójdźwiękowych, o spokojnej melodyce; tworzą przejrzyste struktury polifoniczne, zrywające z nadmierną ekspresyjnością; później uznano je za idealne formy muz. odpowiadające liturgii. Styl P. uznaje się za ścisłą realizację zaleceń estetycznych soboru w Trydencie (1543-65); twórczość P. to przede wszystkim utwory religijne (msze, motety, hymny, offertoria, lamentacje, psalmy, magnificaty); najbardziej znane to Missa Papae Marcelli (uznawana za wzorzec muzyki religijnej), motety Canticum Canticorum, Stabat Mater, Lamenty.
MADRYGAŁ, PSALM, VICTORIA, WŁOSKA MUZYKA, RZYMSKA SZKOŁA, MOTET
- PALESTRINA, staroż. Praeneste
- PRAENESTE, starożytne m. we ,...
- A CAPPELLA, (muz.) śpiew wielogłosowy...