dział piśmiennictwa kościelnego obejmujący żywoty (życiorysy, legendy, dzieje kultu) świętych. Najstarsze h. to spisy męczenników i biskupów, układane w II w. na potrzeby lokalnych Kościołów (zamieszczone w Chronografie stały się początkiem kalendarzy i martyrologów - spisów męczenników). Po ustaniu prześladowań kult chrześc. rozszerzono na świętych, zwłaszcza pustelników i biskupów. Powstawały ich vita historyczne bądź legendarne, wzorowane na biografiach antycznych (gł. filozofów). Za pierwsze kompletne dzieło h. uważane jest Vita Antonii napisane przez św. Atanazego w IV w. W średniowieczu powstawały liczne zbiory h., wśród nich liczną grupę stanowiły tzw. legendy hagiograficzne, mające wątpliwą wartość historyczną. Od XIII w. h. uprawiały gł. zakony żebrzące (dominikanie, franciszkanie); na ich duszpasterskie potrzeby zaczęto tworzyć h. w prostych formach językowych i stylistycznych; powstał nowy typ kompilacji hagiograficznej (tzw. legendy skrócone, legendariusze). Od XVII w. olbrzymi dorobek h. stał się przedmiotem krytyki naukowej (A. Stöcklin, J. Bolland), mającej na celu ustalenie autentyczności tekstów i ocenę ich wartości historycznej. Z czasem określenie h. używane jest także w przenośni, w znaczeniu biografii bezkrytycznej, gloryfikującej i idealizującej opisywaną postać.
- hagiografia, dział piśmiennictwa...
- hagiografia, (gr. hgios = święty...
- żywoty świętych, (hagiografia)