nauka o zjawiskach literackich porządkująca materiał chronologicznie według przyjętych zasad metodologicznych, zmierzająca do opisu i oceny dzieł, autorów, kierunków literackich, prądów i epok; zajmuje się też komparatystyką (porównywaniem), osadzeniem literatury w kulturze, folklorze, życiu społecznym; dotyczy zarówno opisu, jak i ewolucji piśmiennictwa; zapoczątkowana w XVIII w., rozwinęła się w następnym stuleciu, kiedy za sprawą kierunku pozytywistycznego usyskała status dyscypliny naukowej, opierającej ustalenia na podstawach materiałowo-faktograficznych; w swej ewolucji zajmowała się później (po tzw. przełomie antypozytywistycznym) charakterystyką niepowtarzalnych jednostek, światopoglądów i idei, uniwersalnych cech formy i stylu, analizą konwencji, gatunków i chwytów literackich, syntezą epok twórczych i kierunków, interpretacją dzieł i szkół artystycznych; w literaturoznawstwie światowym czołowe miejsce przypada m.in. J.G. Herderowi, Ch.A. Sainte-Beuve, H. Taine'owi, W. Diltheyowi, W. Windelbandowi, F. Gundlofowi, R. Ungerowi, A. Strichowi, J.N. Tynianowowi, E. Empsonowi, C. Brooksowi, G. Lukacsowi, E.R. Curtiusowi, E. Auerbachowi, E. Staigerowi; w Polsce do wybitnych historyków literatury należeli: P. Chmielowski, S. Tarnowski, A. Brückner, I. Chrzanowski, T. Sinko, J. Kleiner, J. Krzyżanowski, S. Pigoń, M. Kridl, K. Wyka, Z. Szmydtowa, M. Janion, H. Markiewicz.
- historia literatury, podstawowy (obok teorii...
- MONGOLSKA LITERATURA, pierwszym ważniejszym...
- TELUGU LITERATURA, jedna z gałęzi nar.(...)