zespół cech nadających dziełu, zwł. rzeźbiarskiemu, wyraz dostojeństwa i uroczystej powagi; h. polega na stosowaniu statycznej kompozycji, frontalizmu, zmonumentalizowanej, uproszczonej formy; występował często w sztuce staroż. (egipskiej, asyryjskiej), zwł. w rzeźbach i płaskorzeźbach kultowych oraz przedstawieniach władców i wodzów.
- PERUWIAŃSKA SZTUKA, z okresu prekolumbijskiego...