jego początki sięgają starożytności, wykształcił się z kultu rel., eposu i mimu lud.; Natjasiastra Bharaty (II w.) to najstarsze dzieło o teatrze; dramat klasyczny zaczerpnął niektóre techniki z teatrów cieni i marionetek popularnych podówczas w Indiach; dramat z pocz. n.e. jest syntezą poezji, malarstwa, muzyki i tańca; sztuka składała się z 5-10 aktów i prologu; gł. postaci to: bohater, bohaterka, wesołek (towarzysz bohatera), znawca sztuk i dobrego tonu oraz gbur; czasy największego rozkwitu przypadają na epokę klasyczną (I-X w. n.e.); pierwszym znanym dramatopisarzem był Aśwaghosza (Dramat o nawróceniu Siariputry); inni twórcy to: Bhasa, Siudraka, Harsza, Wisiakhadatta, Krisznamiśra; spektakle wystawiano na otwartej przestrzeni, obok świątyń lub pałaców w okresie wiosennych i jesiennych świąt; od XII w. datuje się rozwój dramatu rel. (misteria) i hist.; pod panowaniem muzułmańskim t. i d. zanikły, by odrodzić się z końcem XIX w. (za przyczyną D. Raya, R. Tagorego, M. Bhattacharyi).
- hinduski teatr klasyczny, sanskrycki - jest to...