a często także i działalność społeczna - ugruntowały pozycję wielu aktorów, jak m.in.: T. Budzisz-Krzyżanowska, J. Jankowska-Cieślak, M. Komorowska, J. Żółkowska, J. Englert, P. Fronczewski, J. Gajos, K. Kolberger, M. Kondrat, W. Kowalski; A. Seweryn rozpoczął karierę w teatrze franc.; z aktorów poza Warszawą wymienić należy jeszcze S. Kwaśniewską, I. Meir, M. Stebnicką, H. Winiarską, H. Bistę, T. Gordona, J. Frycza, K. Globisza, S. Igara, J. Nowickiego, I. Przegrodzkiego. Po 1989 nie nastąpiła zdecydowana reforma systemu funkcjonowania teatrów, co w pewnym stopniu przyczynia się do kryzysu tej sztuki w "nowej rzeczywistości"; już w latach 80. zmniejszyła się rola teatrów studenckich - młodzież angażowała się bezpośrednio w działania polit. (rzadkim połączeniem "parateatru" i polityki była "Pomarańczowa Alternatywa"), a wzrosła - różnego typu widowisk (tzw. teatry uliczne - Międzynar. Festiwal Teatru Ulicznego w Jeleniej Górze od 1982). Znakomitą tradycję pol. teatru lalkowego wzbogacały dokonania kolejnych generacji twórców, jak m.in.: J. Dorman, Z. i W. Jaremowie, A. Kilian, J. Wilkowski; przykładem coraz częstszego łączenia "planu żywego" z lalkami, maskami itp. są spektakle P. Tomaszuka oraz grupy Zusno 3/4, stanowiącej zarazem jedną z udanych prób tworzenia nowych struktur teatralnych (teatr prywatny). Nowa fala reżyserów to m.in. G. Jarzyna i K. Warlikowski.
- POLSKA. TEATR. KLASYCYZM, próba uruchomienia stałego...
- POLSKA. TEATR. PO WOJNIE, 1946-49 centrum odradzającego...
- POLSKA. RADIO, początki pol. wiązały...