(ok. 496-406 p.n.e.)
tragediopisarz grecki, obok Ajschylosa i Eurypidesa największy autor w dramaturgii starożytnej; stworzył ok. 120 sztuk (ok. 90 tragedii i 30 dramatów satyrowych), zachowało się 7 tragedii (Ajas, Antygona, Edyp król, Trachinki, Elektra, Filoktet, Edyp w Kolonie), a ponadto kilkaset wersów dramatu satyrowego Tropiciele i 1100 różnych fragmentów; tematy swych tragedii czerpał ze spuścizny poetów cyklicznych (VII w. p.n.e.); jego bohater jest w pełni świadomy konsekwencji swych czynów, stąd też to jego wybór dyktowany przez cechy charakteru (a nie boska interwencja) stawał się źródłem konfliktu wewn. i ostatecznej katastrofy; nad biegiem wypadków czuwa jednak w dramatach S. boska sprawiedliwość (Dike) nie zezwalająca na klęskę wartości moralnych. Wśród licznych innowacji, wniesionych przez S. do dramatu starogreckiego, należy wymienić m.in.: wprowadzenie trzeciego aktora, zwiększenie liczby czł. chóru (do 15 osób) przy ograniczeniu jego roli w akcji (włączał się w nią jedynie przodownik chóru - koryfeusz), zerwanie z kanonicznym cyklem tetralogii na rzecz czterech sztuk o samodzielnej treści, zróżnicowanie dialogu dramatycznego, posługiwanie się długimi wypowiedziami bohaterów i formą stychomytii. Popularność tragedie S. zyskały w renesansie i klasycyzmie (W. Szekspir, w Polsce - J. Kochanowski) oraz w XIX w. (zwł. w Niemczech, gdzie tłumaczono je na nowo i gdzie stały się materiałem do licznych analiz, poprzedzających powstanie teorii tragizmu); pierwsze pol. przekłady dzieł S. powstały w latach 70. XIX w.