(ok. 496-406 p.n.e.)
drugi z wielkich tragików gr., reformator tragedii; wprowadził na scenę trzeciego aktora, dekoracje sceniczne, ograniczył rolę chóru, rozbudował dialog i akcję. Bohaterów jego sztuk, mimo iż nadal są heroiczni, cechuje głębszy psychologizm. S. w miejsce Ajschylosowej kompozycji trylogicznej wprowadził trylogie "wolne", tzn. złożone ze sztuk nie powiązanych ze sobą treścią, co doprowadziło do skumulowania elementu tragiczności w każdej tragedii z osobna. S. przez 20 lat rywalizował o palmę pierwszeństwa w konkursach tragicznych z Ajschylosem; napisał podobno 123 sztuki, do naszych czasów zachowało się siedem: Ajas (ok. poł. V w.), Antygona (ok. 442), Trachinki (nie ustalona data powstania), Król Edyp (ok. 425), Elektra (ok. 413), Filoktet (409), Edyp w Kolonie (wystawiony w 401), w papirusach odnaleziono również połowę dramatu satyrowego Tropiciele. Śmierć S. zamyka okres świetności wielkiej tragedii attyckiej. Do twórczości S. nawiązują autorzy współcześni: J. Cocteau, J. Anouilh, B. Brecht.