specyficzna forma przekazu tekstów literackich adaptowanych lub pisanych specjalnie dla wykorzystania fonicznego; w Polsce funkcjonował od początków radia (1925); podstawową formą słuchowisko, nadto powieść radiowa w odcinkach, audycje paradokumentalne, reportaże, kolaże dźwiękowe i in.; do pisarzy najmocniej związanych z t.r. należeli S. Grochowiak, Z. Herbert, I. Iredyński, J. Janicki, J. Krzysztoń, T. Karpowicz, J. Krasiński, A. Mularczyk, J. Przybora, W. Terlecki, a wśród reżyserów radiowych: Z. Kopalko, E. Płaczek, J. Owidzki, Z. Nardelli, W. Maciejewski, R. Bobrowska, A. Zakrzewski, B. Wiernik, J. Tuszewski i in.
TATARKIEWICZ-MAŁKOWSKA, POLSKA. RADIO
- POLSKA. TEATR. W NIEPODLEGŁEJ POLSCE, już XII 1918 władze...
- reżyserować, (ja) reżyseruję widowisko...
- RADULSKI, Wacław (1904-83)