forma programu tv, której punktem wyjścia jest materiał charakterystyczny dla spektaklu teatralnego (tekst dramatyczny; próby aktorskie, zasady umowności teatralnej w rozwiązaniach inscenizacyjnych, scenograficznych, reżyserskich itd.), a realizacja wykorzystuje środki przekazu tv (lub filmowo-telewizyjnego); w Polsce zał. 1953 przez J. Słotwińskiego, od początku stanowił punkt programu o dużych ambicjach artyst. (w przeciwieństwie do większości krajów, gdzie dość szybko ustąpił miejsca programom rozrywkowym, serialom itp.); w szczytowym okresie (lata 70.) ponad 200 premier rocznie; do 1959 przedstawienia nadawano "na żywo", później odtwarzano, korzystając z coraz doskonalszych technik zapisu; od 2. poł. lat 70. ranga t.t. maleje; pod koniec lat 90. ilość premier zdecydowanie się zmniejszyła, a formuła - w najbardziej znaczących dokonaniach - zbliża się do filmu telewizyjnego; szefami T.T. byli m.in. B. Korzeniowski, A. Hanuszkiewicz (uważany też za twórcę polskiej formuły t.t.), J. Antczak, K. Kutz, J. Weksler, od 2004 P. Konic.
TEATR TELEWIZJI
Teatr
CYWIŃSKA Izabella, POLSKA. TELEWIZJA. DO 1989, KOWNACKA, ANTCZAK Jerzy, LIPIŃSKA, POLSKA. TEATR. PO WOJNIE, WRZESIŃSKA, ADAMIK, PAKULNIS, DRAMAT