Reklama

WOSZCZEROWICZ

Jacek (1904-70)

aktor i reżyser; wychowanek Instytutu Reduty; debiut 1924; 1927 jako jeden z opuścił wileńską Redutę wraz z E. Wiercińskim; występy w Poznaniu, Łodzi, Lwowie, Krakowie i Warszawie (m.in. Sokrates w Obronie Ksantypy L.H. Morstina), także role filmowe, m.in. znakomite epizody w Znachorze (1937) i Profesorze Wilczurze (1938); 1939-41 w Państwowym Teatrze Polskim w Białymstoku i Grodnie (m.in. Wurma w Intrydze i miłości F. Schillera i Łatka w Dożywociu A. Fredry); resztę lat okupacji spędził pracując w tartaku; od 1944 w Lublinie (reżyser Wesela S. Wyspiańskiego i odtwórca roli Stańczyka), w Łodzi (m.in. Homer w Homerze i Orchidei T. Gajcego, Merkury w Amfitrionie 38 J. Giraudoux), od sezonu 1948/49 w Warszawie: Teatr Rozmaitości (m.in. Tarełkin w Śmierci Tarełkina A. Suchowo-Kobylina), Teatr Polski (m.in. Sganarel w Don Juanie Moliera), Narodowy, od 1959/60 w Ateneum (m.in. Józef K. w adaptacji Procesu F. Kafki, Ferrant w Martwej królowej H. de Montherlanda, Ryszard III Szekspira i Cantwell w Za rzekę w cień drzew wg E. Hemingwaya we własnej reżyserii, Davies w Dozorcy H. Pintera); występy w tv (m.in. Jesienny wieczór F. Dürrenmatta, Kapitan z Köepenick K. Zuckmayera); uważany za następcę S. Jaracza, często kreował role małych zwykłych ludzi, broniących swej godności pod naporem historii; role komediowe (Papkin w Zemście A. Fredry) nasycał elementami współczesnej groteski, zaś tragiczne (Ryszard III) - okrutnego sarkazmu.

Reklama

Powiązane hasła:

POLSKA. TEATR. W NIEPODLEGŁEJ POLSCE, POLSKA. TEATR. PO WOJNIE

Podobne hasła:

Encyklopedia Internautica
Reklama
Reklama
Reklama