(1958)
wiersz Cz. Miłosza z t. Król Popiel i inne wiersze (1962), dedykowany J. Andrzejewskiemu, poświęcony pamięci T. Gajcego. Przeplatają się w nim partie opisowe (obraz samotnej matki, wracającej z cmentarza), smutne wypowiedzi o zapomnieniu i potępieniu jej syna przez tych, którzy przeżyli, oraz gorzka refleksja podmiotu nad ironią historii: ci, za których umarł młody poeta, uznali ofiarę za zbędną (nie wyryli na pomniku jego imienia, rozebrali barykadę, na której zginął). Forma ballady uniwersalizuje problem - Gajcy staje się w wierszu przedstawicielem akowskiej młodzieży, która zginęła w powstaniu warszawskim. Dramatyzm jej losu podkreślają kontrasty życia i śmierci oraz obrazy odradzającego się, triumfującego życia.