(1856-1939)
historyk lit. i kultury, językoznawca, jeden z najwybitniejszych uczonych pol. Erudyta imponujący wiedzą z zakresu lit., folkloru, etnologii, historii kultury, językoznawstwa. Studiował slawistykę we Lwowie (1872-75), Lipsku i Berlinie; habilitował się w 1878 r. na uniw. wiedeńskim. W l. 1881-1924 był prof. języków i literatur słowiań. w Berlinie. W 1888 r. został członkiem AU, a następnie Akademii Nauk w Petersburgu, Pradze, Belgradzie i Sofii. Należał do towarzystw nauk. w Warszawie i Lwowie. W 1926 r. otrzymał doktorat hc. U. Wil. Współpracował z licznymi pismami, m.in. z "Pamiętnikiem Literackim", "Biblioteką Warszawską". Od 1889 r. penetrował biblioteki pol. i zagraniczne - odkrył wiele zabytków piśmiennictwa pol., m. in. Kazania świętokrzyskie, Rozmyślania przemyskie, wiersze W. Potockiego, utwory reprezentujące lit. sowizdrzalską (nazwa autorstwa B.). Filol. opracowaniami tekstów i syntezami hist.-lit. zmienił obraz lit. pol., zwł. średniowiecza i baroku. Poświęcił im znakomite studia, m.in. Średniowieczna poezja łacińska w Polsce (1892-94), Literatura religijna w Polsce średniowiecznej (1902-4), Język Wacława Potockiego (1900). Traktował lit. jako obraz życia narod., dlatego w Dziejach literatury polskiej (1900) wiele uwagi poświęcił tekstom podejmującym ważne dla Polaków problemy (zarówno wybitnym, jak i słabszym artystycznie). Napisał także Historię literatury rosyjskiej (1922-23) i Zarys dziejów literatury czeskiej (1933). B. uważał folklor za integralną część kultury narod. Efekty badań kultury słowiań. przedstawił w Mitologii słowiańskiej (1918), Mitologii polskiej (1924), Dziejach kultury polskiej (1930-37) i Encyklopedii staropolskiej (1937-38). Najbardziej znane dzieła z zakresu językoznawstwa to Dzieje języka polskiego (1906) i Słownik etymologiczny języka polskiego (1927). W uznaniu zasług dla kultury pol. rząd odznaczył B. w 1933 r. złotym medalem.
- Brckner Aleksander, (1856-1939)
- mitologia Słowian, współistnienie wierzeń...