(1905-70)
powieściopisarz i eseista. W 1926 r. wstąpił do zakonu benedyktynów, wydalony po półtorarocznym nowicjacie. Studiował prawo w Poznaniu oraz filozofię na UW i w Londynie, gdzie przebywał jako sekretarz prasowy i attach ambasady pol. Praca w dyplomacji zarówno przed (Londyn 1929-32), jak i po wojnie (Rzym 1955-59 i Paryż 1961-65) stała się inspiracją dla jego najbardziej znaczących powieści. Początkom twórczości B. patronowała Z. Nałkowska, jego debiutem jest powieść psychol. Adam Grywałd (1936), kolejno opublikował cykl powieściowy Mury Jerycha (1946) i Niebo i ziemia (t. 1-2, 1949-50), ukazując w nich krytyczny wizerunek elit II Rzeczypospolitej, oraz polit.-sensacyjną Ucztę Baltazara (1952, ekr. 1954). Największy sukces odniosły eseistyczny dziennik B. Spiżowa brama (1960) oraz powieść Urząd (1960) - utwory ukazujące mechanizmy funkcjonowania państwa watykańskiego. Prócz dużych utworów fabularnych wydaje zbiory szkiców i recenzji teatr. z lat 1939-54 Notatnik literacki (1956), w kolejnych latach ogłasza reportaże Listy hawańskie (1961), wspomnienia i eseje Nelly. O kolegach i o sobie (1970). Już po śmierci B. wydana została jego powieść Zawiść (1973, ukończona w 1939). Za całokształt wyróżniony nagrodą państwową I st.
- BREZA Tadeusz, (1905-70)
- Breza Tadeusz, (1905-70)
- TADEUSZ, Pochodzenia hebrajskiego,...