Reklama

Buczkowski Leopold

(1905-89)

pisarz, malarz, grafik. Studiował polonistykę w Krakowie, Lwowie i Poznaniu oraz malarstwo na ASP w Warszawie. Po powrocie do rodzinnego Podkamienia zorganizował teatr amatorski, zbierał i opracowywał folklor Podola. Walczył w kampanii wrześniowej. Wzięty do niewoli, uciekł i schronił się w Podkamieniu, gdzie współpracował z ruchem oporu. W 1944 r. wrócił do Warszawy. Po powstaniu warszawskim uciekł z obozu w Pruszkowie. W 1945 r. zamieszkał w Krakowie, a od 1949 w Konstancinie. Zajął się wyłącznie pisarstwem i grafiką. Debiutował napisaną przed wojną (nie wydaną z powodu zakazu policji) powieścią Wertepy (wyd. 1947), ukazującą - w naturalistycznej konwencji - obraz wsi podolskiej (kontrast pięknej przyrody i surowego życia chłopów, motyw mieszaniny kultur). Już w tym utworze ważniejsze są poszczególne sceny niż ciągłość fabularna. Trudna i budząca sprzeczne opinie powojenna proza B. zapewniła mu pozycję patrona pol. powieści eksperymentalnej. W jego utworach jednolita narracja ustępuje miejsca wypowiedzi zbiorowości, logiczny ciąg czasowy - równoczesnemu dzianiu się wielu wydarzeń. Teksty rozpadają się na poszczególne zdania, powracają w nich nieuporządkowane motywy, odwołania do historii, biografii autora, lit. i sztuki. Powieści B. wyrażają chaos świata. Niemal wszystkie łączy atmosfera apokalipsy (okupacyjnej zagłady). Za najlepszy utwór B. uznaje się Czarny potok, a za przykłady skrajnego eksperymentu Kąpiele w Lucca (1974), Oficer na nieszporach (1975), Kamień w pieluszkach (1978). Inne utwory B. to powieści Dorycki krużganek (1957), Pierwsza świetność (1966), Uroda na czasie (1970), Wszystko jest dialogiem (1984) oraz zbiory opowiadań Młody poeta w zamku (1959) i zredagowana przez Z. Trziszkę na podstawie zapisu magnetofonowego Proza życia (1986).

Reklama

Podobne hasła:

Encyklopedia Internautica
Reklama
Reklama
Reklama