(1898-1987)
prozaik, publicysta, tłumacz, syn rzeźbiarza Alojzego. Ukończył studia prawnicze na UJ, doktoryzował się i pracował jako adwokat. Twórczość pisarską rozpoczął w 1941 r., koncentrując uwagę na najdawniejszej historii Polski, tę tematykę zawiera cykl zatytułowany Powieści piastowskie, obejmujący Dzikowy skarb (1945), Ojciec i syn (1946), Rok tysięczny (1961), Imiennik (1949), Przekleństwo (1973), Zdobycie Kołobrzegu (1952), Psie Pole (1953), Wawelskie wzgórze (1953), Wywołańcy (1958), Przełom (1964), Powrotna droga (1971), Bezkrólewie (1979). Zainteresowanie B. historią znalazło wyraz w fabularyzowanym ukazaniu wybranych postaci i zdarzeń, np. O Zawiszy Czarnym (1958) czy Warna 1444 (1971) i przedstawieniu historii Grecji za czasów Aleksandra Macedońskiego w trylogii Olimpias (1955), Parmenion (1967) i Aleksander (1967). Z archeol. wyprawy do Egiptu powstał cykl reportaży ogłaszanych w prasie. B. opracował i wydał aforyzmy, tłumaczył lit. piękną i dokumentalną, rok przed śmiercią ukazały się jego Nowele zebrane (1986).
- BUNSCH Karol, (1898-1987)
- Bunsch Karol, (1898-1987)