(1932-57)
poeta, prozaik, dramaturg, publicysta. Legenda pokolenia 56. Studiował bułgarystykę na UJ. W 1957 r. był reporterem w "Dzienniku Polskim". Zmarł w wieku 25 lat (choroba serca). Debiutował w 1954 r. w "Życiu Literackim" wierszem Głos w dyskusji o młodzieży - gwałtownym oskarżeniem dorosłych o zakłamanie. Wyd. książkowe utworów B. ukazało się pośmiertnie w 1958 r. (Wiersze), następne w 1969 r. (Utwory wierszem i prozą). Pośmiertnie został poeta wyróżniony nagrodą Listopada Poetyckiego. We wczesnych utworach, utrzymanych w tradycyjnej poetyce, pojawiała się tęsknota za szczęśliwym, harmonijnym czasem dzieciństwa (Fiński nóż). Późniejsze wiersze są przede wszystkim wyrazem gwałtownego buntu przeciw zakłamaniu i okrucieństwu świata (Nauka chodzenia), jałowości życia (Kasjer), miłości (Trzynastoletnia), mitom narod. (Wernyhora) i lit. (Poeta). B. drwił, prowokował brutalnością, makabrycznością obrazów i wulgarnym słownictwem. Początkowa skłonność do kreowania nadrealistycznych wizji stopniowo ustąpiła miejsca naturalizmowi. Brzydkie, odrażające obrazy pol. rzeczywistości przeczyły propagandowym mitom. B. był też autorem groteskowo-makabrycznej prozy (powieść Zabicie ciotki i krótki tekst Ze sposobów znęcania się nad gośćmi niskiego wzrostu) i dramatów (najlepszy: Zwierzęta hrabiego Caliostro). Być może za gniewem i buntem kryła się tęsknota za światem prawdziwych wartości - pod koniec życia napisał utwory afirmujące miłość (Luiza), odpowiedzialność życiową (Święty Józef) i sztukę (Obrona żebractwa).
- BURSA Andrzej, (1932-57)
- Bursa Andrzej, (1932-57)
- ANDRZEJ, Pochodzenia greckiego,...