(1924-98)
poeta, dramatopisarz, eseista, laureat wielu nagród krajowych i zagranicznych, wykładowca m.in. uniw. w Los Angeles. Poetę interesuje problematyka moralno-filoz., istotne miejsce zajmuje w jego twórczości przeszłość stając się obiektem odniesienia do współczesności, próbuje określić kondycję człowieka XX w., którego obowiązkiem jest służba prawdzie i nieskazitelność etyczna. Poeta umiejętnie łączy klasycyzm rozumiany jako uzasadnienie harmonijnej wizji świata z doświadczeniem awangardy, patos z elementami groteski i paradoksu, intelektualny dyskurs z prostotą. Utwory poet. i felietony o poezji zaczął drukować na łamach pism lit. już w 1948 r., potem zamilkł, za właśc. debiut jest uważany tom poet. Struna światła (1956) zawierający dorobek 15 lat. Kolejne zbiory poezji to: Hermes, pies i gwiazda (1957), Studium przedmiotu (1961), Napis (1969), Pan Cogito (1974), Osiemnaście wierszy (1983), Raport z oblężonego miasta i inne wiersze (1983), Elegia na odejście (1990), Rovigo (1992), z których Pan Cogito jest pozycją o kunszcie twórczym największej miary, przepełnioną filoz. dociekaniem istoty powinności człowieka. Utwory dram. H. docierały do odbiorców poprzez sceny wielu teatrów bądź jako słuchowiska radiowe, są to: Jaskinia filozofów (1956), Drugi pokój (1958), Rekonstrukcja poety (1960), Lalek. Sztuka na głosy (1961), Miasteczko zamknięte (1963), Maja (1966), List (1973). Wrażenia z podróży po Francji i Włoszech zawarł w szkicach Barbarzyńca w ogrodzie (1962). Twórczość H. zamyka tom esejów na temat XVII-w. malarstwa holenderskiego Martwa natura z wędzidłem (1993).
- Herbert Zbigniew, (1924-98)
- HERBERT, Zbigniew (1924-1998)
- ZBIGNIEW, Pochodzenia starosłowiańskiego,...