(1894)
parafraza Psalmu CXXIX De profundis clamavi, w którym K. Przerwa-Tetmajer zwracając się do Nirwany jako najwyższego bóstwa woła: "I przyjdź królestwo twoje na ziemi, jak i w niebie", prosząc o skrócenie męki na ziemi: "Niech otchłań klęsk i cierpień w łonie się twym pogrzebie". Kolejne wersy kończące się zwrotem do Nirwany (epiforą) zawierają liczne uzasadnienia tych niecodziennych błagań - życie jest pasmem cierpienia, a ludzka podłość i złość niszczą wszelki sens bytu. Postawa niewiary w ideały minionej epoki, charakterystyczna dla pokolenia schyłku wieku, była praktycznym odzwierciedleniem założeń filozofii A. Schopenhauera i funkcjonującego w niej pojęcia nirwany. Życie, zdaniem jego wyznawców, było nieustannym poczuciem niespełnienia i bólu, a jedynym sposobem zmniejszenia męki wyzbycie się woli życia, osłabienie poczucia rzeczywistości. Do takiego właśnie stanu woli i ducha chce zdążać podmiot lir. hymnu.
- epifora, (gr. epiphor = dodanie,...
- Nie wierzę w nic, (1894)