Reklama

Jastrun Mieczysław

(1903-83)

poeta, eseista, prozaik, tłumacz, członek PEN Clubu, współred. "Kuźnicy" (1945-49). W czasie wojny uczestniczył w Warszawie w tajnym nauczaniu, współprac. z konspiracyjną prasą PPR. Debiutował zbiorem poezji Spotkanie w czasie (1929), następnie wydał tom Inna młodość (1933). Początkowa twórczość J. zespalała elementy symbolizmu i tradycje liryki romant., w l. 30. przeważają w niej nastroje katastroficzne, co widoczne jest w zbiorach wierszy Dzieje nieostygłe (1935) oraz Strumień i milczenie (1937). Okres wojny owocuje opisem okupacyjnych przeżyć w Godzinie strzeżonej (1944) i Rzeczy ludzkiej (1946). Lata powojenne to początkowo patetyczna retoryka obywatelska widoczna w Barwach ziemi (1951) i Poemacie o mowie polskiej (1952), a następnie bunt przeciw wypaczeniom czasów stalinowskich w Gorącym popiele (1956). Późniejszy okres charakteryzuje łączenie zainteresowań filoz. z rozważaniem problematyki przemijania i czasu śmierci, np. Scena obrotowa (1977), Punkty świecące (1980). Inny rodzaj twórczości J. to eseistyka filoz.-kulturalna, np. Wolność wyboru (1969), Podróż do Grecji (1978); opowieści biograficzne i szkice lit., np. Mickiewicz (1949), Spotkanie z Salomeą (1951), Poeta i dworzanin (1954), Gwiaździsty diament (1971); powieść Piękna choroba (1961); wspomnienia Smuga światła (1983). Ponadto J. jest autorem antologii Symboliści francuscy (1965), Poezja Młodej Polski (1967) oraz tłumaczeń poezji franc., ros. i niem., za te ostatnie otrzymał nagrodę PEN Clubu.

Reklama

Podobne hasła:

Encyklopedia Internautica
Reklama
Reklama
Reklama