(ur. 1921)
poeta, dramatopisarz, historyk lit., współredaktor "Odry" i "Poezji", od 1974 prof. University of Illinois w Chicago. Debiutował w 1941 r. w Wilnie. Pierwsze powojenne publikacje to Legendy pomorskie (1948) i zbiór wierszy Żywe organizmy (1948), jednak za prawdziwy debiut poet. uważany jest tomik Gorzkie źródła (1957), przykład tzw. poezji lingwistycznej. Kolejne tomiki to m.in. Kamienna muzyka (1958), Znaki równania (1960), Trudny los (1964), Wiersze wybrane (1969), Słoje zadrzewne (1999). Nowatorskie eksperymenty poet. zawierają poematy polimorficzne Odwrócone światło (1972) i Rozwiązywanie przestrzeni (1989). W wierszach K. widoczne są wpływy J. Przybosia, często dominuje słowo. Równie skomplikowane językowo, zawierające akcenty groteski i fantastyki, są jego dramaty, np. Wracamy późno do domu (1958), Zielone rękawice (1960), Kiedy ktoś zapuka (1967), Człowiek z absolutnym węchem (1967), Charon od świtu do świtu (1972), Kiedy przychodzi anioł (1978). Problemy dotyczące teorii poezji rozpatruje K. w wielu opracowaniach, wśród których pozycję szczególną zajmują eseje Poezja niemożliwa. Modele Leśmianowskiej wyobraźni (1975).
- Karpowicz Tymoteusz, (ur. 1921)
- KARPOWICZ, Tymoteusz (1921–2005)...
- TYMOTEUSZ, Pochodzenia greckiego,...