(1911-91)
publicysta, prozaik, kompozytor, krytyk muzyczny. Jego debiutem były sprawozdania muzyczne zamieszczane na łamach "Echa Tygodnia" (1931). Krytyką muzyczną, obok komponowania, parał się do wybuchu wojny. Od 1945 r. prawie do końca życia pisał felietony do "Tygodnika Powszechnego". Ta część twórczości uczyniła go powszechnie znaną osobą, przysporzyła sławy, ale i kłopotów. Pisane ciętym językiem felietony od pierwszego cyklu zatytułowanego Pod włos poprzez kolejne: Łopatą do głowy, Gwoździe w mózgu, 100 razy głową w ściany, Bez dogmatu, Wołanie na puszczy, Lata pozłacane, lata szare, celnie i dowcipnie opisywały otaczającą go rzeczywistość ze wszystkimi jej niedorzecznościami. K. był autorem licznych powieści, które nie zyskały tak szerokiego kręgu czytelników, jak podpisywane pseud. Kisiel felietony. Sprzysiężenie (1947) to powieść psychol., charakter sensacyjny mają Zbrodnia w Dzielnicy Północnej (1948), Przygoda w Warszawie (1959), Podróż w czasie (1982), powieści z kluczem to m.in. Widziane z góry (1967), Śledztwo (1974). Jeszcze za życia K. ukazało się Abecadło Kisiela (1990), rodzaj gawędy o ludziach, których znał, podziwiał lub nie tolerował. W 1992 r. wyszedł Testament Kisiela, w 1997 - Dzienniki z lat 1968-1980. Ta ostatnia pozycja wzbudziła wiele kontrowersji, liczne osoby przedstawione przez autora poczuły się dotknięte lub ośmieszone, a Kisiel jeszcze raz objawił się jako niezrównany prześmiewca. Wśród opracowań muzycznych warto wymienić m.in.: Z muzyką przez lata (1957), Gwiazdozbiór muzyczny (1958), Z muzycznej międzyepoki (1966), Muzyka i mózg (1974). Od 1990 r. przyznawana jest nagroda im. Stefana K. dla publicystów, przedsiębiorców i działaczy gospodarczych.