(1749 lub 1750-1807)
poeta, tłumacz, sekretarz oraz nadworny poeta i dramatopisarz A. K. Czartoryskiego. Debiutował w 1773 r. publikując w "Zabawach Przyjemnych i Pożytecznych" przekłady lit., osobno wydał Pieśni wszystkie Horacjusza przekładania różnych (1773), tłumaczył Anakreonta, P. Metastasia i J. Macphersona. Kolejno ukazały się Bajki (1776), Erotyki (1779) i pieśni łacińskie Carmina (1781). W dalszym okresie twórczości K. zaznacza się nurt patriotyczno-sentymentalny, np. w tomie Poezje (1787-88), oraz ludowo-patriotyczny w operach Cyganie (1786), Matka Spartanka (1786) i w tragedii Hektor (1792). Część twórczości K. poświęca wizji tradycji narod. i sprawom odnowy kraju, są to utwory: Do wąsów, Na stoletni obchód zwycięstwa Jana III pod Wiedniem, Do Zgody, Na sejm 1788, Hejnał na dzień Trzeci Maja (1792). Ostatnim utworem pogrążającego się w chorobie psychicznej poety była katastroficzna rzecz o powstaniu kościuszkowskim Na rewolucję (1794). Największy kunszt osiągnęła liryka miłosna K., początkowo bliska barokowemu konceptyzmowi, później zawierająca wyraźne elementy sentymentalnej prostoty, zapowiadająca nowy sposób widzenia świata.
- Kniaźnin Franciszek Dionizy, (1749 lub 1750-1807)
- KNIAŹNIN, Franciszek Dionizy (1749...
- KNIAŹNIN, Jakow B. (1742-91)