Stanisław, właśc. Hieronim Franciszek K. (1700-73)
pisarz polit., publicysta, pedagog, reformator szkolnictwa; pijar (od 1715 w zakonie, imię zakonne Stanisław); prekursor oświecenia w Polsce; 1740 zał. w Warszawie Collegium Nobilium, pierwszej w Polsce szkoły dla młodzieży szlacheckiej z nowoczesnym programem nauczania (istniało do 1832); 1750-55 dokonał gruntownej reformy szkolnictwa pijarskiego, obejmującej program, organizację oraz metody edukacji; jego pionierska działalność stanowiła podstawę reform Komisji Edukacji Nar.; O skutecznym rad sposobie, O poprawie wad wymowy, Pisma pedagogiczne; okolicznościowe pisma polit.; przekłady dramatopisarzy franc. na potrzeby teatru szkolnego; Wiersze wszystkie z łacińskich na polskie przełożone, Tragedia Epaminondy.
KONARSKI, PIOTRKÓW TRYBUNALSKI, POLSKA. OŚWIATA, WIŚNIEWSKI, POLSKA. TEATR. BAROK, RZEWUSKI, OŚWIECENIE, POLSKA. LITERATURA. OŚWIECENIE