(1700-73)
pisarz, publicysta, poeta i dramaturg, członek zakonu pijarów, pedagog i reformator szkolnictwa. Nauczyciel retoryki w rzym. Collegium Nazarenum (1727-29), w 1740 r. założył w Warszawie Collegium Nobilium, w l. 1750-55 przeprowadził gruntowną reformę szkolnictwa pijarów w zakresie programu oraz metod nauczania. To dzieło zapoczątkowało modernizację całego szkolnictwa pol. przygotowując grunt dla reform Komisji Edukacji Narodowej. Główne dzieło polit.: O skutecznym rad sposobie, albo O utrzymywaniu ordynaryjnych sejmów (t. 1-4, 1760-63) zawierało krytykę liberum veto i miało ogromny wpływ na przebudowę parlamentaryzmu pol. Apelował o poprawność i czystość języka pol., przykładem praca O poprawie wad wymowy (1741). Był też K. autorem tomu wierszy Opera liryca (1767), wyd. pośmiertnie w jęz. pol. w zbiorze Wiersze wszystkie z łacińskich na polskie przełożone (1778), dramatu Tragedia Epaminondy (wyst. 1756) oraz rozprawy rel.- -etycznej O religii poczciwych ludzi (1769), zajmował się także tłumaczeniem klasyków franc. K. był zasłużonym działaczem wczesnego oświecenia, przygotował ludzi i utorował drogę późniejszym reformom polit. i społ. W 1771 r. król Stanisław August Poniatowski wyróżnił K. medalem z napisem Sapere auso (temu, który odważył się być mądry).