(1890-1968)
pisarka i publicystka, działaczka podziemia w okresie II wojny, więzień Oświęcimia. Debiutowała opowiadaniem Bulli zaginął (1913). Sławę przyniosła jej Pożoga (1922), obraz życia, a właściwie zagłady ziemiaństwa w okresie rewolucji 1917 r. na Podolu. W twórczości K.-Sz. można wyróżnić kilka nurtów, najważniejszy stanowią powieści hist., np. Beatum scelus (1924) i nowa wersja Błogosławiona wina (1953); z dziejów wypraw krzyżowych Krzyżowcy (t. 1-4, 1935), Król trędowaty (1937), Bez oręża (t. 1-2, 1937); z historii Polski Złota wolność (1928), Legnickie Pole (1930), Suknia Dejaniry (1948); z dziejów bibl. Przymierze (1952). Dużą opowieścią o historii rodu Kossaków jest nieukończone Dziedzictwo (t. 1-3, 1956-67). Żywoty świętych przedstawiła w Szaleńcach Bożych (1929). Kilka pozycji w dorobku pisarki dotyczy dziejów i spraw Śląska, np. Wielcy i mali (1927), Z dziejów Śląska (1933), Na Śląsku (1939). Swoje utwory adresowała również do młodego czytelnika, np. Puszkarz Orbano (1936), Bursztyny (1936), Gród nad jeziorem (1938), Kłopoty Kacperka, góreckiego skrzata (1926), Szukajcie przyjaciół (1934), Laska Jakubowa (1939). Odrębną pozycję stanowią wspomnienia obozowe zamknięte w t. Z otchłani. Wspomnienia z lagru (1946).
- Kossak-Szczucka Zofia, 2 v. Szatkowska, (1890-1968)