(ur. 1914)
krytyk, eseista, historyk lit., tłumacz. Studiował prawo na UW, należał do założycieli klubu artyst. "S" (1933). Po IX 1939 r. przebywał we Lwowie, od jesieni 1941 w Warszawie. Był żołnierzem AL. W 1948 r. współtworzył IBL PAN. W 1949-52 był prof. filologii romańskiej na Uniw. Wrocławskim, a w 1953-66 - pol. na UW. W l. 40, konsekwentny w swoich lewicowych poglądach, publikował felietony w "Odrodzeniu", był jednym z najbardziej liczących się redaktorów "Kuźnicy". Opowiadał się po stronie realizmu i pragmatycznego charakteru lit. (zbiór esejów Mitologia i realizm, 1946). Był zwolennikiem wiersza tradycyjnego, odrzucał "mitologizację" obrazu świata. W szkicu O laickim tragizmie, poświęconym Conradowi i Malraux, atakował Conradowskie rozumienie honoru, podważał jego zasadność w odniesieniu do spraw społecznie wątpliwych. W artykule Dzieje Anny (1946) odniósł te rozważania do młodzieży z AK, twierdząc, że z najszlachetniejszych pobudek stanęła po niewłaściwej stronie. W początku l. 50. zrewidował swoje poglądy. W 1957 r. wystąpił z PZPR i przeszedł do opozycji, zaangażował się w walkę o rozszerzenie swobód demokratycznych. Należał do sygnatariuszy listu w sprawie zagrożeń kultury (1964). W 1966 r. wyjechał jako wykładowca na uniwersytet stanowy Stony Brook (stan New York). Wydarzenia marca 1968 r. sprawiły, że pozostał w USA. Od 1968 r. jest profesorem w Stony Brook. Jego książki - mimo światowej sławy - zostały w Polsce objęte zakazem cenzury. Najważniejszym dziełem K. były Szkice o Szekspirze (1961) - wersja uzupełniona: Szekspir współczesny (1965), spojrzenie na twórczość ang. dramaturga z perspektywy doświadczeń XX w. Przełożone na dwadzieścia kilka języków, wyróżnione kilkoma międzynarodowymi nagrodami, wpłynęły na sceniczne interpretacje Szekspira w wielu krajach. Światowy rozgłos zyskało także studium o gr. tragikach Zjadanie bogów (1973, wyd. pol. 1986). W 1981 r. ukazał się w Polsce t. szkiców Kamienny potok ( drugi obieg lit., wyd. oficjalne 1986), a w 1990 t. wspomnień Przyczynek do biografii. K. jest także autorem komedii Nowy Świętoszek (1950, z S. Dygatem), trawestacji Mizantropa Moliera (1967), wielu recenzji druk. w "Przeglądzie Kulturalnym" (1953-61), antologii Wiersze, które lubimy (1961, z A. Ważykiem). Wraz z T. Mikulskim zainicjował badania lit. oświec. (eseje o S. Trembeckim, F. Bohomolcu, I. Krasickim) oraz serię Teatr Polskiego Oświecenia i pracę zbiorową Teatr Narodowy 1765-97 (1967). Tłumaczył z jęz. franc., m.in. D. Diderota, A. Rimbauda, G. Apollinaire'a, P. Eluarda, J. P. Sartre'a, E. Ionesco.