(1922-96)
poeta, prozaik, publicysta, krytyk lit., tłumacz. Mąż J. Hartwig. W 1940 r. ze Lwowa wywieziony w głąb Rosji, w 1942 wstąpił do armii Andersa, przeszedł jej szlak bojowy - walczył pod Monte Cassino. W l. 1946-49 ukończył wydział dziennikarski szkoły nauk polit. w Paryżu. W 1952-56 kierował działem lit. w tygodniku "Świat" (stały felieton Ludzie i książki), w 1956-58 działem poezji w "Nowej Kulturze". Od 1965 r. zastępca red. naczelnego "Poezji". W 1968 r. po zebraniu w sprawie zdjęcia ze sceny Dziadów A. Mickiewicza (wystąpienie M. o niepodzielności kultury pol. w kraju i na emigracji) został zwolniony z redakcji. Wiceprezes Polskiej Sekcji PEN Clubu, w czasie stanu wojennego i potem walczył o jego reaktywację. Od 1991 r. prezes Sekcji. Laureat nagrody PEN Clubu w 1971 r. Debiutował tomem wierszy Namiot z Kanady (1943), tematycznie związanych z wojną i losem żołnierza. Lirykami z t. Strony przydrożne (1949) towarzyszył zachodzącym w Polsce zmianom. II etap twórczości M. otwiera t. Noc darowana (1960). Potem ukazały się: Piękne zmęczenia (1962), Selekcje (1964), Wybór wierszy (1971), Wygnanie do rymu (1977), Wojna nerwów (1983). M. przekształca swoją poezję; określa ją w esejach jako "poezję otwartą": odchodzi od tradycyjnych form, łączy style i konwencje, zapisuje swobodną grę wyobraźni. Jego refleksja nad światem jest pesymistyczna i pełna goryczy (motywy względności wszystkiego, przemijania), choć często ujęta w formę wiersza żartobliwego lub łączącego liryzm z ironią. W cyklu Rzeka czarownic (z t. Wybór wierszy) przestrzegał przed ograniczaniem wolności słowa. W t. Wojna nerwów zapisał doświadczenia stanu wojennego, ukazał świat absurdalny, ludzi zagubionych, bezradnych, broniących się przed rzeczywistością przez nieprzyjmowanie do wiadomości faktów. Jest w zbiorze próba oswojenia tych emocji przez ironię i gorzki humor oraz wiara w sens zachowania zdrowego rozsądku wobec nonsensownej rzeczywistości. Twórczość prozatorską M. otwierają Opowieści mieszkańców namiotów (1957), odwołujące się do wojennych i paryskich doświadczeń autora, ale starannie zacierające wrażenie autobiografizmu. Od t. opowiadań Śmierć Robinsona (1973) proza M. ewoluuje w kierunku groteski, nabiera charakteru alegorii, paraboli, rejestruje chaos świata. M. opublikował również zbiory opowiadań (Powrót do Sorrento, 1958; item, 1970; Wielu mentorów, 1979; To samo miasto, te same miłości, 1992), powieści Złota papuga (1970), esejów Poezja dzisiaj (1964), Dialogi i sąsiedztwa (1970). Opracował (wspólnie z żoną) antologię poezji amer. Opiewam nowoczesnego człowieka (1992). Tłumaczył lit. franc. (m.in. utwory G. Apollinaire'a, A. Rimbauda, L. Aragona), angloamerykańską, hiszp., wł. i ros.
- Międzyrzecki Artur, (1922-97)
- MIĘDZYRZECKI, Artur (1922-96)
- ARTUR, Pochodzenia celtyckiego...