(1920-96)
prozaik, dziennikarz współpracujący m.in. z Radiem "Wolna Europa" i paryską "Kulturą". Debiutował w szkolnym piśmie "Ogniwo", za co otrzymał nagrodę PAL. Więzień obozów koncentracyjnych. Od końca wojny na emigracji. Pierwsza jego książka to zbiór nowel Szopa za jaśminami (1948). Najsłynniejsza powieść N. Obóz Wszystkich Świętych (1957), mająca dwa plany - obozowy i wspomnieniowy, jest zaliczana do najgłośniejszych pozycji pol. lit. powojennej. Kolejne utwory tego autora to: Syn zadżumionych (1959), szkice Aleja dobrych znajomych (1968), zbiór opowiadań Niestworzone rzeczy (1968), powieść Happy-end (1970) i Byle do wiosny (1975). Wspomnieniowo-rozliczeniowa, napisana w gorzkiej tonacji Wiza do Hrubieszowa (1978) zawiera, jak poprzednie, motyw nieukaranych zbrodni hitlerowskich. Zmianę tematyki twórczości i całego życia przynosi N. pontyfikat Jana Pawła II, pisarz zostaje sprawozdawcą Watykanu, towarzyszy papieżowi w pielgrzymkach, z których ukazują się reportaże: Reporter papieża (1981), W bagażniku Jego Świątobliwości (1982), Volo Papale (1982), Na skrzydłach nadziei (1984), Kwiaty dla pielgrzyma (1987). Ostatnim utworem N. jest powieść Nie umiera się w Miami (1990).
- Nowakowski Tadeusz, (1917-96)
- NOWAKOWSKI, Tadeusz (1918-1996)
- NOWAKOWSKI, Marek (ur. 1935)