(łac. orientalis = wschodni)
najczęstsza w lit. postać egzotyzmu, wyraz zainteresowania kulturą Wschodu (zwł. arabską, perską, hinduską, chińską i japońską). Najbardziej rozwinął się w lit. oświecenia (Rękopis znaleziony w Saragossie J. Potockiego) i romantyzmu (Farys, Sonety krymskie A. Mickiewicza, Arab, Podróż do Ziemi Świętej z Neapolu J. Słowackiego, Agaj Han Z. Krasińskiego). Objawiał się opisami pejzażu, ludzi, kultury Wschodu, czerpaniem z jęz. orientalnych. W lit. pol. romantyzmu z o. wiązał się mit stepu jako przestrzeni wolności, ale i osamotnienia człowieka (Sonety krymskie, Duch stepu J. B. Zaleskiego) oraz mit Ukrainy ( Maria A. Malczewskiego, Zamek kaniowski S. Goszczyńskiego, Mazepa i Sen srebrny Salomei J. Słowackiego). Filozofia Orientu inspirowała poetów Młodej Polski (A. Langego, B. Leśmiana, T. Micińskiego). Po gat. lit. Wschodu sporadycznie sięgali współcz. twórcy, np. J. Iwaszkiewicz (kasydy), S. Grochowiak (haiku), M. Pawlikowska-Jasnorzewska (rubajaty).
- orientalizm, 1) Wznaczeniu węższym...
- ORIENTALIZM, (kult.)
- ORIENTALIZM, (język.)