(1881-1928)
poetka, nowelistka, powieściopisarka, autorka książek dla dzieci, tłumaczka. Dłuższy czas przebywała we Francji, współorganizując Tow. Artystów Polskich w Paryżu. W 1913 powróciła do Warszawy; w 1915 ewakuowana do Charkowa. Do kraju wróciła w 1918 r. Debiutowała zbiorem wierszy Opale (1902). Jej młodopolska liryka (Poezje, 1905; Chusty ofiarne, 1910; Aniołom dźwięku, 1913) jest kameralna, ogromnie osobista i emocjonalna. Swoje przeżycia, wzruszenia zapisała poetka jako ciąg nieuchwytnych wrażeń, nastrojów. Niezwykła wyobraźnia, tworzenie wyrafinowanych form zbliżyły ją do estetyzmu. W tej oryginalnej poezji można odnaleźć wpływy liryki romant. ( Z. Krasińskiego, C. Norwida, zwł. J. Słowackiego), współcz. (Verlaine'a, K. Tetmajera, S. Brzozowskiego Koraba, L. Staffa). W poezji okresu I wojny światowej (A B C Polaka pielgrzyma, 1916; Z raptularza 1910-17, 1917) nawiązywała do genezyjskiej filozofii Słowackiego. W patetycznych wierszach przywoływała Tyrteusza jako wzór poety zagrzewającego do walki, wieszczyła koniec niewoli. W Pierścieniu życia (wyd. 1919), zawierającym wiersze z końca wojny, zawarła chrześc. wersję antycznego mitu o świecie jako śnie bogów oraz wynikające z niej przekonanie o harmonijności natury i ludzkiego życia. Koło świętej kredy - część ostatniego tomu O., Tartaku słonecznego, przekazuje krytyczną opinię poetki o współczesności, która zamieniła świat duchowych wartości w grę pozorów (zwł. pretensje pod adresem poetów Skamandra). Utwory prozatorskie O. to Jesienne liście (1904), Książka jutra, czyli Tajemnica geniusza drukarni (1922), W starym lustrze (1929) i Rozmyślania (1929) - zbiór refleksji filoz. i autotematycznych. Pisarka wydała też kilka baśni pol. we własnym opracowaniu i przekłady z lit. franc.
- Ostrowska Bronisława, pseud. Edma Mierz, (1881-1928)