(1910-76)
prozaik, dramatopisarz, felietonista. W okresie okupacji działacz warszawskiego podziemia kulturalnego, po wyzwoleniu kierownik lit. krakowskich teatrów (1946-48), Teatru Satyryków (1952-56), członek redakcji "Dziennika Literackiego", współred. "Życia Literackiego" (1951-76). Na tych łamach zamieszczał stałe felietony, zebrane później w tomie Niedyskrecje i wspomnienia (1957). Jego twórczość w znacznym stopniu ma autobiograficzny charakter, postać narratora wyposażonego w różne nazwiska zawsze kojarzy się czytelnikowi z osobą autora. Debiut lit. O. stanowi powieść Życie trwa cztery dni (1936) - rodzaj sprawozdania z dwu śmierci i pogrzebów. Następnie ukazały się Marionetki (1938), Czas nieludzki (1946) i Nagrobek (1946) oraz dramat Wielkanoc (1946). Dalsza część twórczości to m.in. opowiadania Spotkania z uśmiechem (1952) i Cicha leśniczówka (1963) oraz felietony zebrane w t. Pamiątki i herezje (1968). Najważniejsze tytuły w twórczości pisarza to: mikropowieść Julia (1957) i trylogia Własna wina, na którą składają się Samosąd (1966), Okoliczności łagodzące (1968) i Świadek nieoczekiwany (1971). Książki O. cechuje dyskretny humor i nieco staroświecki wdzięk, przybrany jednak w nowoczesną konstrukcję lit.
- Otwinowski Stefan, (1910-76)