(1845-48)
cykl utworów poetyckich Z. Krasińskiego, kontynuacja Przedświtu, opubl. pod pseud. Spirydon Prawdzicki. W 1845 r. ukazały się 3: Psalm wiary, Psalm nadziei, Psalm miłości. W zgodzie z Heglowską dialektyką Krasiński określił własną triadę historiozoficzną: byt, myśl, czyn, mające odpowiednik w Trójcy Św., a u człowieka: ciało, dusza, duch (synteza ciała i duszy). Twierdził, że naród pol. odrodzi się, gdy zapanują w nim ewangeliczne zasady. Czas zmartwychwstania to III epoka - synteza starożytności (bytu) i chrześcijaństwa (duszy). Psalm wiary głosił, że doskonalenie ludzkości odbywa się za pośrednictwem narodów wybranych (tu: pol.); Psalm nadziei zapowiadał rychłe nadejście Zbawiciela; Psalm miłości sprowadzał myśl mesjanistyczną na grunt polityki: odrzucał rewolucję, nawoływał: "Jeden tylko, jeden cud: / Z szlachtą polską polski lud". Koncepcjom tym w Odpowiedzi na psalmy przyszłości przeciwstawił się J. Słowacki. Repliką były 2 psalmy dołączone do cyklu, napisane po rabacji galicyjskiej. Psalm żalu dowodził, że powstanie 1846 r. potwierdziło, iż lud bez szlachty zdolny jest tylko do niszczenia. Psalm dobrej woli był modlitwą do Boga o święte czyny i moc ofiary. P. p. zostały przetłumaczone na jęz. franc., a fragm. na niem. i czes.
- Odpowiedź na Psalmy przyszłości Spirydionowi Prawdzickiemu, (1848)
- KRASIŃSKI, Zygmunt, ps. Spirydion...
- nawiązania do Biblii, jedne z najczęstszych...