tendencja lit. powstała we Francji w 1. poł. XIX w. uznająca za naczelne dla sztuki wartości estetyczne i prawa artysty do wypowiadania w dziele treści indywidualnych, niezależnych od zobowiązań pozaestetycznych; samo określenie sformułowane zostało przez V. Hugo w toku dyskusji lit. w 1829 r. Stanowisko takie zasygnalizował w lit. pol. Z. Przesmycki w artykule Harmonie i dysonanse. Maurycy Maeterlinck i jego stanowisko we współczesnej poezji belgijskiej (1891), a następnie uwydatnił S. Przybyszewski w Confiteor. O "nową" sztukę (1899). Obaj autorzy wyraźnie zanegowali społ. funkcję sztuki, głosili jej kult, autonomię, estetyzm i elitaryzm jako obowiązek poety; takie rozumienie propaguje K. Przerwa-Tetmajer w Evviva l'arte.
- SZTUKA DLA SZTUKI, hasło wyrażające koncepcję...
- sztuka dla sztuki, hasło wyrażające postawy...
- HETYCKA SZTUKA, sztuka indoeuropejskiego...