(1860-1932)
poeta, prozaik, krytyk lit. Studiował prawo w Dorpacie. Od 1891 r. (z przerwami) mieszkał w Warszawie, wydawał i red. "Bibliotekę Warszawską". W powieściach (Żywot i myśli Zygmunta Podfilipskiego, 1898; Syn marnotrawny, 1905) z ironią portretował arystokrację, zarzucając jej kosmopolityzm. Przeciwstawił jej postawie program narodowego posłannictwa (Sprawa Dołęgi, 1901) i kultywowania tradycji (Syn marnotrawny). W powieściach polit. (W ogniu, 1908; Cudno i ziemia cudeńska, 1921; Noc i świt, 1924) ukazał obraz rewolucji 1905 r. i I wojny światowej, dystansując się zdecydowanie od ruchu legionowego. Najlepsze powieści W. to Soból i panna (1912) oraz Puszcza (1915), w których opisując krajobraz Litwy i Polesia ujawnił talent stylisty. Jako poeta zbliżał się do nurtu klasycystycznego (Lyrica, 1894; Z Grecji, 1895; Erotyki, 1911). Był autorem nowel (m.in. Za błękitami, 1898; Znaj pana, 1912) i tekstów krytycznoliterackich (pamflet O laury Wyspiańskiego, 1909). W 1925 r. wydał Mój pamiętnik literacki.
- WEYSSENHOFF Józef, (1860-1932)
- Weyssenhoff Józef, (1860-1932)
- WEYSSENHOFF, Henryk (1859-1922)