(1945-71)
poeta i prozaik. Postać kontrowersyjna, samouk o błyskotliwym talencie i mistycznej osobowości, wielokrotnie poszukujący śmierci aż do udanej próby jej przedwczesnego znalezienia. Za życia wydał 2 tomy poezji Sezon (1969) i Inna bajka (1970). Pośmiertnie wyszły tomy Którego nie było (1972), Nie skończona krucjata (1972), Utwory zebrane (1976). Ostatni tytuł zawiera też autobiograficzną prozę Sanatorium. Jego twórczość, tak jak i życie, jest prowokacyjna, często nihilistyczna, brutalna, aczkolwiek szczera. Obsesyjnie przewijają się w niej motywy dezintegracji człowieka, rodziców, Boga, głodu, seksu, jest dużo anatomii, niekiedy pojawiają się motywy patriotyczne. Sarkazm i obok niego ukrywany liryzm, kunsztowna forma wierszy to ważne wyznaczniki jego poezji. Po samobójczej śmierci uzupełnił legendarny rejestr "poetów wyklętych".
- Wojaczek Rafał, (1945-71)
- WOJACZEK, Rafał (1945-71)
- TITKOW, Andrzej (ur. 1946)