(1927-96)
poeta, prozaik, publicysta. Studiował polonistykę na Uniw. Łódzkim. W młodości żarliwy wyznawca ideologii komunistycznej. 3 lata pobytu w ZSRR (w 1952-55 studiował w Instytucie Literatury w Moskwie) były czasem wielkiego rozczarowania. W 1956 - z wyboru zespołu - został red. naczelnym "Nowej Kultury". Jako dziennikarz obserwował w Budapeszcie powstanie węgierskie. Spostrzeżenia i refleksje zapisał w Dzienniku węgierskim, którego druk w "Nowej Kulturze" przerwała cenzura. Potępiony w 1957 r. przez Gomułkę za rewizjonizm, został usunięty ze stanowiska red. naczelnego, a w 1966 r. z PZPR za podpisanie protestu przeciw usunięciu z partii L. Kołakowskiego. W 1976 r. współtworzył drugi obieg, współpracował z KOR i "Więzią". Internowany w czasie stanu wojennego. Twórczość W. odzwierciedla zmiany jego poglądów. Pierwsze tomy poet. (Śmierci nie ma!, 1949; Noc komunarda, 1949; Pierwsza linia pokoju, 1951; Trzy poematy, 1952) zawierają patetyczne, publicystyczne wiersze. Część z nich świadczy o fascynacji twórczością W. Majakowskiego. W następnych tomach (m.in. Twój powszedni morderca, 1962; Niezgoda na ukłon, 1964; Zagłada gatunków, 1969; Po zagładzie, 1974; Lustro. Dziennik internowania, 1984) optymistyczna wizja świata zostaje zastąpiona obrazem rzeczywistości przerażającej, pełnej nienawiści i strachu. W. wyraża przekonanie o względności wszystkiego (efekt obumierania idei, systemów wartości, a wraz z nimi ludzkich nadziei). Naczelną kategorią w jego refleksji egzystencjalnej staje się los, kierujący życiem ludzi. Miejsce patosu zajmuje w wierszach W. ironia. T. Po zagładzie ujawnia zainteresowanie poety słowem - W. sięga do prób lingwistów (Upiór Marcina Lutra). W Lustrze o swoich doświadczeniach mówi autor w sposób oszczędny, powściągliwy. Różnorodna jest proza W.: od szyderczych opowiadań o przerażającym świecie (Okrutna gwiazda, 1958; Dialog o gryzieniu, 1963) przez łączące dokument z fikcją lit. książki biograficzne (Życie Majakowskiego, 1966; Życie Sergiusza Jesienina, 1973; Kto zabił Puszkina, 1983) po groteskową, świadczącą o niezwykłej wyobraźni autora powieści Niezwykłe przygody don Kichota z la Manczy według Miguela Cervantesa na nowo opowiedziane przez Wiktora Woroszylskiego (1983). W. jest autorem popularnych książek dla dzieci (I ty zostaniesz Indianinem, 1960; Cyryl, gdzie jesteś?, 1962), felietonów (zbiór Na kurczącym się skrawku, 1974) i tekstów publicyst. (zbiór Szkoła dwustu milionów, 1950).
- Woroszylski Wiktor, (1927-1997)
- WOROSZYLSKI, Wiktor (1927-96)
- WIKTOR, Pochodzenia łacińskiego,...