wiersz J. Przybosia z t. Równanie serca (1938), opatrzony dedykacją: "Pamięci taterniczki, która zginęła na Zamarłej Turni". Klamrę utworu tworzy motyw ciszy - na początku groźnej, zapowiadającej dramat (typowa dla Przybosia figura eksplozywna, ukazująca tkwiącą potencjalnie w przedmiotach energię), na końcu - po dokonanej tragedii. Spiętrzone metafory, oksymorony, zdania eliptyczne, kontrastowanie długości wersów dramatyzują utwór. Środkowa część wiersza to przedstawienie wspinaczki i śmierć taterniczki (obraz kreacjonistyczny). W ostatnim wersie poeta wykorzystuje dwuznaczność słowa "Zamarła", odnosząc je zarówno do bohaterki wiersza, jak i miejsca tragedii. Z T. to przykład zastosowania awangardowej poetyki Przybosia: zasady "najmniej słów" i ekwiwalentyzacji uczuć (obraz, metafora stają się ekwiwalentami nie wypowiedzianych wprost emocji).
- Tatry, podziwiać panoramę...
- TATRY, najwyższa grupa górska...
- PANORAMA TATR, panorama dł. 115 m,...