(1917-95)
pisarz. Pochodził z Kijowa, przed wojną rozpoczął studia prawnicze. Uczestnik kampanii wrześniowej 1939, do wyzwolenia w obozie jenieckim. Po powrocie do kraju zaczął publikować w "Kuźnicy" i "Tygodniku Powszechnym", później był współred. "Kultury". Pierwszą wydaną książką był zbiór opowiadań Dno miski (1949), stanowiącą znakomity zapis żołnierskich losów po klęsce wrześniowej. Pozycję dobrego narratora ugruntował kolejnymi zbiorami opowiadań: Przed świtem (1949), Kalejdoskop (1955), Stara szabla. Opowiadania dawne i nowe (1957). Ma też na swym koncie twórczość socrealistyczną, z której dwa tomy z zamierzonej trylogii współcz. Ostatnie ognie (1951) i Jeszcze Polska (1953) są pochwałą m.in. sądów wojskowych PRL. Zmianę tematyki i postawy autora przyniosły nowe tomy groteskowo-satyrycznych opowiadań, m.in. Statek zezowatych (1959), Kosmate nogi (1962) i Lot Werminii (1982). W opowieściach przepełnionych fantazją i absurdalnym humorem ukazywał liczne stereotypy myślowe i obycz. rodaków. Ważne miejsce w dorobku Z. zajmuje dziennik lektur Wycieczki balonem (t. 1-6, 1962-78), książka poświęcona dawnym narciarzom i przyrodzie Tatr W stronę Pysznej (1961) oraz uroczo nakreślone wspomnienia Kiełbie we łbie (1963).