(ok. 570-ok. 485)
poeta gr. zTeos wAzji Mniejszej. Piewca wina imiłości, autor poezji erotycznej, głoszącej pochwałę maksymalnego wykorzystania uciech życia, dostępnych człowiekowi zwłaszcza wmłodości. Tej hedonistycznej postawie patronują Afrodyta, Eros i Dionizos. Inspirował wielu twórców, których utwory, naśladujące lub parafrazujące twórczość A., określa się jako anakreontyki - przepełnione miłością, beztroską zabawą iradością chwili. Motywy miłości imiłostek oróżnych odcieniach, namiętności, umizgów, dowcipu, podjęte przez Horacego wRzymie, stały się wzorem topiki miłosnej aż do dnia dzisiejszego. Starożytne anakreontyki (II-Iw. p.n.e.) zebrane wX w. przez Konstantyna Kefalasa, otrzymały nazwę Antologii palatyńskiej, awydał je w1554r. franc. humanista H.Estienne, odtąd na stałe zadomowiły się wlit.
europ. Anakreontyki tworzyli weFrancji: Voltaire, A.Piron, J.B. Grcourt, wAnglii: M.Prior, J. Gay, wNiemczech:
J.N. Gtz, J.G. Jacobi, E.G. Lessing, wPolsce: J.Kochanowski, J.A. Morsztyn, A.Naruszewicz, F. Skarbek, F.D. Kniaźnin.
- Anakreont z Teos, (ok. 570-485 p.n.e.)
- erotyzm w literaturze starogreckiej, różne wątki obyczajowe,...
- ZENODOT Z EFEZU, (ok. 325-ok. 260 p.n.e.)...