(1624-77)
niem. poeta imistyk; syn krakowskiego patrycjusza nobilitowanego przez króla Zygmunta III, student medycyny ifilozofii na uniwersytetach wStrasburgu, Lejdzie iPadwie. Od 1649 r. pełnił funkcję nadwornego lekarza księcia Sylwiusza Nimroda zOleśnicy. Wraz zprzeprowadzką do Wrocławia, do czego skłoniły A. nieporozumienia zprotestancką cenzurą, przeszedł na katolicyzm (1653) iprzybrał imię Johannes Angelus. Kilka lat później przyjął święcenia kapłańskie izaangażował się w służbę kontrreformacji na Śląsku. Zasłynął jako autor zbioru 2- i4-wierszowych epigramatów Pątnik anielski (1674), gdzie rozważał zagadnienia "wiecznej prawdy", czasu iwieczności oraz poszukiwał dróg mistycznego zjednoczenia zBogiem; wpoglądach zbliżał się do panteizmu (przekonanie, że Bogiem jest wszechświat pojęty jako całość) G. Bruna iB. Spinozy. Spośród pieśni rel. A. zawartych wzbiorze Święta rozkosz duszy, czyli Religijne pieśni pasterskie duszy zakochanej wswoim Jezusie (1657), część weszła do repertuaru katolickiej iprotestanckiej pieśni rel. Do twórczości A. nawiązywali m.in. R.M.Rilke iE. Stadler. Niektóre utwory zPątnika anielskiego tłumaczył A.Mickiewicz.