(1899-1974)
gwatemalski powieściopisarz, poeta, dramaturg, eseista; laureat Nagrody Nobla (1967) przyznanej za "wybitne osiągnięcia twórcze, uktórych podłoża leży zainteresowanie obyczajami itradycją Indian Ameryki Łacińskiej". Ojciec A. pochodził zhiszp. rodziny, która wXVIII w. przybyła zAsturii do Ameryki, matka zaś wywodziła się zplemienia Majów. Jako student uniwersytetu San Carlos wGwatemali uczestniczył w1920 r. wpowstaniu przeciwko reżimowi M.Estrady Cabrery. W Paryżu na Sorbonie studiował mitologię ikulturę Majów, wspólnie zMeksykaninem Gonzalesem de Mendozą dokonał tłumaczenia na język franc. Popol Vuh iChilam Balam - dwóch świętych ksiąg plemienia Majów. W1966 r. został ambasadorem Gwatemali we Francji. Twórczość A., utrzymana wstylu tzw. realizmu magicznego ( A.Carpentier, G.García Mrquez), zawiera elementy folkloru, indiańskiej mitologii, połączone zwerystycznym opisem współczesnej Ameryki Łac., obrazem charakterystycznych dla niej wydarzeń polit. ispoł. Autor: Legend gwatemalskich (1930) - poetyckiej interpretacji mitów plemienia Majów, uznanych za pierwszą manifestację realizmu magicznego, powieści Hombres del maíz (1949), El papa verde (1954), Los ojos de los enterrados (1960), Niejaka Mulatka (1963), Bolesny piątek (1972), El seńor presidente (1946) - która ukazuje dyktaturę M.Estrady Cabrery, demaskuje archetyp dyktatora, licznych opowiadań (zbiór Zwierciadło Lidy Sal, 1967).