(hebr. Babel "pomieszanie")
najświetniejsze miasto starożytnego świata, leżące nad rzeką Eufrat, określane przez Izraelitów jako potęga zła i"wielka nierządnica"; św. Jan w Apokalipsie widział wnim "niewiastę przyobleczoną wpurpurę ikarmazyn [...] trzymającą puchar złoty wswej ręce, pełny obrzydliwości iplugawej rozpusty swojej, ana czole swoim napisane miała imię: Tajemnica; Babilon wielki, matka rozpusty". Izraelici, którzy przez 70 lat pozostawali wzależności od B., przeciwstawiali to "państwo Szatana" Jerozolimie, "państwu Boga". Zokresu niewoli babilońskiej pochodzi słynny psalm zaczynający się od słów: "Nad wodami Babilonu usiedliśmy ipłakaliśmy". Mieszkańcy znienawidzonego przez Izraelitów miasta byli budowniczymi wieży Babel, oddawali cześć bożkom, dlatego wtradycji judajskiej utrwalił się symbol B. jako sił wrogich Bogu; pogański Rzym także nazywano B. Do historii miasto to przeszło m.in. jako ojczyzna astrologii, wróżbiarstwa oraz jednego zsiedmiu cudów świata - wiszących ogrodów Semiramidy.