(1917-85)
niem. pisarz, eseista, laureat Nagrody Nobla (1972) przyznanej za "twórczość, wktórej szeroki ogląd rzeczywistości łączy się zwielką sztuką tworzenia charakterów, twórczość, która stała się ważnym wkładem wodrodzenie niemieckiej literatury". Syn rzeźbiarza. Po zakończeniu służby wojskowej (1938-39) podjął studia (1939) na wydziale filologii klasycznej. Zmobilizowany po wybuchu II wojny światowej, walczył na froncie. W1945 r. powrócił do kraju zamer. niewoli, następnie zaczął studiować na wydziale filologii germańskiej uniwersytetu wKolonii. Od 1951 r. poświęcił się wyłącznie pracy lit. B. był związany zGrupą 47 - kołem pisarzy zachodnioniem., austr. iszwajc., połączonych wspólnym protestem przeciwko faszyzmowi, postulujących literaturę zaangażowaną społ. Kluczowym wątkiem twórczości B. był rozrachunek zprzeszłością iwspółczesnością Niemiec, dokonany zperspektywy chrześc. moralisty - whumanizmie chrześc. widział B. jedyne wyjście zmarazmu, jaki ogarnął Niemcy. Wojna stanowiąca tło nieomal wszystkich utworów pisarza przedstawiona została jako siła destrukcyjna, która zrujnowała społeczeństwo niem. (Gdzie byłeś Adamie?, 1951; Bilard owpół do dziesiątej, 1959; Portret grupowy zdamą, 1971; autobiografia Kim wreszcie ten chłopak ma zostać, 1981). B.opisywał powojenną rzeczywistość, ukazując bezwzględne dążenie do dóbr materialnych wspołeczności zachodnioniem. (Inie poskarżył się ani jednym słowem, 1953; Niestrzeżone progi, 1954; Zwierzenia klowna, 1963). Ostatnie powieści B. były krytykowane za zbyt jednostronny wizerunek RFN (Opiekuńcze oblężenie, 1979; Kobiety na tle krajobrazu zrzeką, 1985). Ponadto autor opowiadań (Człowiek znożami, 1959; Opuszczenie oddziału, 1964; Utracona cześć Katarzyny Blum, 1974), sztuk teatr., słuchowisk iesejów oaktualnych problemach polit. RFN, atakże otwórczości m.in. Borcherta iRotha. Członek Niemieckiej Akademii Literatury; 1971-74 przewodn. międzynarodowego PEN Clubu.
- Bll Heinrich, (1917-85)