(1898-1956)
niem. dramaturg, poeta, reżyser, teoretyk teatru. Syn fabrykanta. Od 1917 r. studiował wMonachium literaturę ifilozofię, następnie medycynę ibiologię. Podczas Iwojny światowej pracował wszpitalu frontowym, po jej zakończeniu kontynuował rozpoczęte wMonachium studia (1919-23), później został kierownikiem lit. tamtejszego teatru. Wlatach 1924-26 był dramaturgiem ireż. berlińskiego Deutsches Theater za dyrekcji M.Reinhardta. Od 1933 r. przebywał na emigracji (Dania, Szwecja, Finlandia, USA), do kraju powrócił w1948. W1949 założył wraz zżoną, słynną aktorką Heleną Weigel, teatr Berliner Ensemble. Pierwsze sztuki B. Werble nocy (1922) iBaal (1923) były wyrazem negatywnego stosunku autora do niem. mieszczaństwa. Pod koniec lat 20. zaczął opracowywać teorię teatru epickiego, którą urzeczywistnił po wojnie jako wielki praktyk teatru (Mały organon dla teatru, 1949). Główną zasadę swej teorii - antyiluzjonizm - B. realizował poprzez wytworzenie dystansu widza wobec akcji dramatycznej (tzw. efekt obcości, niem. Verfremdungseffekt), podkreślenie fikcyjnego charakteru wydarzeń. Słynne sztuki B. weszły na stałe do światowego repertuaru; m.in. Człowiek jak człowiek (1927), Opera za 3 grosze (1929), Życie Galileusza (1938/39), Matka Courage ijej dzieci (1941), Dobry człowiek zSeczuanu (1942), Pan Puntila ijego sługa Matti (1940), Kariera Artura Ui (1941), Kaukaskie kredowe koło (1947). Istotną rolę wdramatach B. odgrywała muzyka (tzw. songi komentujące akcję), którą tworzyli gł. K.Weill, H.Eisler, P.Dessau. Ponadto autor utworów prozatorskich (Powieść za trzy grosze, 1934; Opowiadania zkalendarza, 1949; Interesy pana Juliusza Cezara, 1957), licznych liryków iesejów (Rozmowy uchodźców, 1961), prac teatrologicznych.