(1878-1965)
filozof, teolog, eseista żyd., tworzący wjęzykach niem. ihebrajskim. Pochodził zWiednia, wdzieciństwie przebywał we Lwowie. Studia zzakresu filozofii ihistorii sztuki odbył wWiedniu, Lipsku iBerlinie (1896-1900). Zpoczątku związany zruchem syjonistycznym, w1901 był redaktorem pisma "Die Welt". Wlatach 1916-24 wydawał "Der Jude", żyd. miesięcznik społ. wNiemczech. We Frankfurcie nad Menem wlatach 1924-33 był profesorem filozofii religii ietyki żyd. Od 1938 zamieszkał wPalestynie. Uniwersytet Hebrajski przyznał mu tytuł prof. socjologii religii. B. został pierwszym przewodniczącym Izraelskiej Akademii Nauki iHumanistyki. Był gorącym orędownikiem pojednania żyd.-arabskiego, przewodniczył ruchowi Yihud, dążącemu do stworzenia dwunarodowego państwa. Wsłynnym dziele Ja ity (1936) B. sformułował koncepcję dialogu, wmyśl której więź religijna to dialog między dwoma podmiotami, anie rzeczami, bo jeśli do człowieka ("Ty") zwracam się jak do rzeczy, odbieram mu cząstkę jego człowieczeństwa; doświadczenie rel. to nie mająca końca rozmowa dwóch osób. Wkręgu zainteresowań B. znajdował się także chasydyzm. B. był badaczem, tłumaczem iwydawcą ocalonych anegdot, legend ożyciu wspólnot chasydzkich, znanych cadyków, nadał im podobną formę lit.: Opowieści rabina Nachmana (1906), Opowieści chasydów (1949), Źródła iznaczenie chasydyzmu (1921-54). B. zajmował się także myślą bibl. (Der Glaube der Propheten, 1942), wraz zF.Rosenzweigiem przełożył Biblię na język niem. (Die Schriftt, t. 1-4, 1953-62). Ponadto autor: powieści Gog iMagog (1949), która podejmowała temat żyd. religijności, esejów, rozpraw (Mojżesz, 1945; Dwa typy wiary, 1951; Zaćmienie Boga, 1952), pism filoz. (m.in. Daniel: Gesprche von der Verwirklichung, 1913; Problem człowieka, 1948).
- Buber Martin, (1878-1965)
- BUBER Martin, (1878-1965)