(1924-96)
pisarz chilijski. Pochodził zrodziny mieszczańskiej, jednakże ponieważ środowisko to mu nie odpowiadało, porzucił je, po czym przerwał studia, imając się najrozmaitszych zawodów. Gdy wreszcie skończył studia, zaczął pracować jako wykładowca literatury na Katolickim Uniwersytecie wChile iWriters Workshop na uniwersytecie wIowa. We wczesnej twórczości D. dominują nastroje smutku, goryczy, przygnębienia, wyłania się znich obraz posępnego, surowego życia codziennego: Veraneo y otros cuentos (1955), Coronación (1957) - wpowieści tej, ciepło przyjętej przez publiczność lit., zarówno przez wymagających krytyków, jak izwykłych czytelników, D. ukazał jednostkę wsytuacjach ekstremalnych, dokonał znakomitej analizy jej psychiki. Wnastępnej powieści, Ta niedziela (1966), D. na tle odchodzącej wzapomnienie chilijskiej arystokracji przedstawiał ludzką samotność, niemożność porozumienia się zinnym człowiekiem, sforsowania jego obronnego muru. Ta pesymistyczna tonacja utrzymuje się także wpowieści Miejsce bez granic (1967). Plugawy ptak nocy (1970) to najgłośniejsza książka D. oniezwykłych walorach artystycznych, wktórej autor eksperymentuje zformą, wykorzystuje m.in. wielość punktów widzenia, groteskę, deformację rzeczywistości po to, by ukazać samotność, nędzę człowieka, jego degrengoladę. Od 1976 r. przez kilkanaście lat D. mieszkał wHiszpanii, co wwidoczny sposób zaciążyło na jego twórczości - obok przesyconych pesymizmem wizji pojawiają się ironia, humor, anawet subtelny erotyzm: powieści Tres novelitas buerguesas (1973), La misteriosa dasaparción de la marquesita de Loria (1980), Casa de campo (1981), Ogród tuż obok (1981), Taratura, Naturaleza muerta con cachimba (1990). D. jest także autorem jedynej wswoim rodzaju autobiografii Moja osobista historia boomu (1972).