(1821-81)
ros. prozaik i publicysta. Syn lekarza szpitala dla ubogich, wlatach 1838-43 studiował wGłównej Szkole Inżynierskiej wPetersburgu, którą ukończył jako inżynier wstopniu podporucznika. W1844 r. zrezygnował zkariery wojskowej, poświęcił się wyłącznie twórczości lit. W1849 r. aresztowany za uczestnictwo wtowarzyskich "piątkach", na których dyskutowano osocjalizmie franc. iwydarzeniach Wiosny Ludów, skazany na karę śmierci, którą zamieniono na 10 lat katorgi. Obserwacje społeczności katorżniczej wykorzystał D. wswojej twórczości. Autor powieści: Biedni ludzie (debiut, 1846), Sobowtór (1846), Gospodyni (1847), Powieść wdziesięciu listach (1847), Białe noce (1848), Nietoczka Niezwanowa (1849), Poniżeni iskrzywdzeni (1861), Wspomnienia zdomu umarłych (1861-62), Zimowe notatki owrażeniach zlata (1864), Notatki zpodziemia (1864), Zbrodnia ikara (1866), Gracz (1866), Idiota (1868), Biesy (1872), Młodzik (1875), Bracia Karamazow (1879-80); opowieści Sen wujaszka (1859) iSioło Stiepanczikowo ijego mieszkańcy (1859). D. wswoich psychologicznych powieściach inspirował się wielką tradycją romantyczną (W.Scott, H.Balzak, E.T.A.Hoffmann, A.Puszkin), pozytywistycznym scjentyzmem irealizmem "szkoły naturalnej" (W.Bielinski), dążył do poznania człowieka. Wkręgu jego zainteresowań znajdowali się zazwyczaj ludzie słabi, skrzywdzeni, poniżeni.