(1895-1952)
poeta franc. Sanitariusz iżołnierz piechoty na frontach Iwojny światowej, po jej ukończeniu przyłączył się do awangardy lit. Brał udział wmanifestach dadaistycznych, azbiorem Umrzeć od nieumierania (1924) zdobył pozycję najwybitniejszego poety surrealizmu. Zasłynął jako twórca nowego modelu liryki miłosnej, wnosząc do poezji świeżość obrazu, żarliwość, prostotę isubtelny erotyzm. Jego najsłynniejsze zbiory liryków to: Stolica bólu (1926), Róża publiczna (1934), Żyzne oczy (1936) i Bieg naturalny (1938). Wlatach II wojny światowej E. wydał dwa tomy: Poezja iprawda (1942) oraz Łóżko stół (1944), zawierający słynny wiersz-ulotkę - Wolność. Wtym okresie poeta zerwał zsurrealistami, pozostając jednak wiernym poetyce snu, iwstąpił do Francuskiej Partii Komunistycznej. Owocem tych związków jest zbiór Wiersze polityczne (1948). Do ważniejszych tomów poety zlat powojennych należą: Poezja nieprzerwana (1946), Czas występuje zbrzegów (1947), Móc wszystko powiedzieć (1951) iPoezja nieprzerwana II (1953). Na jęz. pol. utwory E. tłumaczyli: S. Flukowski, M. Jastrun, A. Ważyk iin.